در خور از دوران گذشته آثار زيادي بر جاي نمانده است . در نيم فرسنگي خور ( تقريبا 4 کيلومتر ) کوهي معروف به نام پشت قد پا قرار دارد که بر فراز آن ويرانه اي ديده مي شود و در نزديکي آن محلي به نام شکم اسب وجود دارد که عامه اعتقاد دارند که اسب حضرت علي ( ع ) در آنجا خوابيده و اين فرورفتگي را ايجاد کرده است . بنا به گفته مرحوم فره وشی محل گذراندن مردگان زردشتی بوده است .
کمي دورتر از پشته قدم پا در کوه هاي هُونو ( Hunu ) يک رگه سفيد از قله کوه تا پايين امتداد دارد که گويند يکي از مقدسين مشغول ساييدن کشک بوده که کاسه کشک او فروريخته است.
قلعه گبرها : در شرق خور قلعه ای به نام قلعه گبرها وجود داشته است و بنا به گفته چند تن از کشاوزان سالخورده در حدود هشتاد سال پیش بقایای آن را تخریب کرده اند و از خاک آن برای زمین کشاورزی استفاده کرده اند.
گنبد سيد داوود : شاه عباس در مسافرتي که از اصفهان به مشهد از خور گذشته و يکي از همراهان خود به نام سيد داوود را که نسبش به حضرت امام موسي کاظم (ع)رسیده است براي هدايت مردم در آنجا گماشته است . فرم قديمي گنبد و غرفه هاي اطراف آن نشانگر معماري دوره صفويه است . از نظر فرم همانند گنبد مسجد شیخ لطف الله است. ویژگی مهم این گنبد آن است که بدون استفاده از خشت و گل پخته استفاده شده است . آن گنبد اکنون در زیر گنبد جدیدی که بر روی آن ساخته شده است پنهان است.
حوض شاه : آب انباري که بناي آنرا به شاه عباس نسبت مي دهند . مصالح بکار رفته در آن قلوه سنگ و ساروج است .
قلعه حاج عبدالغفور : در حال حاضر در خور قلعه اي نيست و تنها يک برج نيم استوانه اي آن به جاي مانده است . حاج عبدالغفور در اواخز دوره زنديه حاکم خور بوده است وی براي تامين آب قلعه قنات غفور آباد را احداث کرد . اهالی خور اين قنات را شورو ( Shuru ) مي گويند . اين قنات در سال 1358 در اثر سيل ويران گشت .
مسجد عرب ها : تاريخ بنا معلوم نيست .اکنون جزء آثار ثبت شده شهرستان خور در میراث فرهنگی است.
مسجدجامع : در قرن سبزدهم هجری در زمان محمدشاه قاجار به دستور نوروز علیخان فرینانی حاکم خور بنا شده است . این مسجد در ارديبهشت 1358 در اثر سيل ويران شد . اکنون به طرز ديگري ساخته شده است .
مسجد تارو(Taru) : تاری در لغت به معنای خداست ، مسجد تارو یا مزگت(Mazgat) تارو یعنی مسجد کوچک خدا زیرا چندان وسعتی نداشته . قدیمی ترین مسجد ایران هم تاریخانه دامغان است . مسجد اصلی داخل حصار خور بوده و بعدها بیرون حصار قسمتی بدان افزوده اند و آن را با راهرویی به یکدسگر متصل کرده اند . اکنون این مسجد بافت قدیمی خود را ندارد.